Ks. dr hab. Antoni Reginek (prof. UŚ) opublikował w tamtym roku pracę zatytułowaną Kancjonał rękopiśmienny jako przekaz tradycji śpiewów kościelnych na Górnym Śląsku w
XIX wieku. Studium źródłoznawcze na podstawie trzech zbiorów: Kancjonał z
Leśnicy Opolskiej (1810–1848), Kancjonał Ellgotcki (1832), Kancjonał ze Śląska
Pruskiego (2 poł. XIX w.) (Wydawnictwo Księgarnia św. Jacka, Katowice 2012, ss.
191).
Oto prezentacja dzieła:
Bezcennym bogactwem kulturowym, na nowo dziś odkrywanym, stają się źródłowe przekazy pieśni sakralnych. Określa się je zwykle terminem "śpiewnik", z dodatkiem "kościelny", przy czym pojęcie to, dość jednoznacznie charakteryzujące konkretny zbiór i wskazujące na jego cel użytkowy, spopularyzowało się dopiero w XVIII w., a na gruncie polskim jeszcze później. Pierwotnie, na oznaczenie takiego zbioru, używano słowa "kancjonał" (łac. cantu, cantio - śpiew, pieśń), które zostało zapożyczone z tradycji Kościoła protestanckiego i w tamtym rozumieniu oznaczało zwykle zestaw psalmów, hymnów, litanii i pieśni mających zastosowanie liturgiczne. Niniejsza publikacja ma przybliżyć badaczom pieśni i miłośnikom śpiewów kościelnych trzy kancjonały rękopiśmienne: dwa ze zbiorów Biblioteki Śląskiej i jeden z Archiwum Archidiecezjalnego w Katowicach - pod względem muzycznym prawie nieznane, a jak się okazuje, o cennej zawartości badawczej. Co szczególnie ważne, każdy z tych zbiorów wyróżnia się inną proweniencją i cechuje go odrębne przeznaczenie, ale wspólnie reprezentują tradycję śląską i stanowią cenne ogniwo w przekazie repertuaru pieśniowego w Kościele katolickim na Górnym Śląsku w XIX wieku.
